Al zeker 2 jaar ben ik volle bak in ontwikkeling. Alle muren die ik de afgelopen jaren heb opgebouwd, brokkelen nu af. Jarenlang mezelf willen laten zien door me te overschreeuwen of door continu te focussen op anderen. Altijd er zijn voor een ander, maar zijn ze er ook voor mij, als ik het nodig heb?
Onzekerheid die er vaak was over wie ik ben en wat ik kan, altijd maar hard werken om te laten zien dat ik er ook mag zijn. In die spiegels kijken was niet makkelijk.
Alle ontwikkelingen en leermomenten van de afgelopen twee jaar kwamen samen in een training in Zweden, Nassau420. Uit mijn veilige omgeving, een week lang compleet van de radar, geen controle meer over wat ik in mijn leven heb opgebouwd en met acht onbekenden overleven op een missie in de winterse buitenlucht van midden-Zweden, om mijzelf verder te ontdekken: wie ben ik nou en waartoe ben ik in staat? Een bijzondere reis waarin mijn puzzelstukjes verder op zijn plek zijn gevallen. Dat zorgen voor een ander kwam ook daar, in andere omstandigheden omhoog, zelfs als ik ook niet meer kon. Dat mijn leiderschap veel meer tot zijn recht komt als ik anderen ook laat groeien en ik mezelf niet overschreeuw om gezien te worden. Dat ik over talenten beschik en dat ik die nu omarm. Maar vooral ook dat je met egoïsme echt nergens gaat komen.
Leiderschap gaat niet om de leider spelen, maar om mensen in hun kracht te zetten om met elkaar het doel te bereiken. De wereld draait niet om jou of mij alleen. Zo vind ik nu eindelijk de rust in wie ik ben en wat ik doe.
Langzaamaan komen dingen samen en ben ik trots op wie ik al die jaren was en nog trotser op de persoon die ik nu aan het worden ben. Dankbaar voor de momenten die ik krijg binnen de Excelsior Foundation om mijzelf te ontwikkelen, voor de mensen die mij daarin steunen en vertrouwen en voor de pijn die ik heb mogen voelen!
Geschreven en geplaatst op LinkedIn door Iris de Longh
