Dit wordt een ongebruikelijk verhaal. Over Willem van der Meer (80), Walking Footballer van het eerste uur en hard op weg naar zijn tachtigste verjaardag. In deze serie interviews met Walking Footballers hebben de meesten het uiteraard over voetbal en Walking Football gehad. Een van zijn kinderen, zoon Leon, is trouwens in vaste dienst bij Sportclub Excelsior, maar dat terzijde. Deze keer minder over Walking Football, dus. Simpelweg omdat Willem van der Meer het minstens zo vaak over ‘zijn Rotterdamse haven’ heeft als over voetbal.
Zijn hele werkbare leven heeft Willem dan ook in de haven gewerkt, waarvan het merendeel in het stukgoed. Het was in de tijd dat de Merwehavens, de Katendrechtse Havens, Waalhaven, Rijnhaven, Schiehaven, maar ook de Müllerpier met de Jobshaven nog volop in bedrijf waren. Europoort, laat staan de Maasvlakte, waren toen nog toekomstmuziek. Willem werkte eerst bij rederij Kuiper van Dam en Smeer (KDS), de laatste twintig jaar bij expediteur Kühne en Nagel (internationaal transport en logistiek). Dat kantoor was in het karakteristieke gebouw bij St. Job (daarvoor was het het hoofdkantoor van de Rotterdamse Lloyd).
Zijn functie-omschrijvingen waren ijkmeester (gewichten controleren, monsters nemen van lading), een sjiekere omschrijving voor tallyman (het tellen van de lading pallets, zakken of andere colli). Om zijn taken te vervolmaken: Willem van der Meer werkte in de buitendienst, hij kende elke loods bij de eerder genoemde havens én ze kenden hem. Het was in een tijd, dat er ‘nog wel eens iets uit de hijs viel’ en er lading werd ontvreemd. Maar zeker niet als ‘strenge Willem’ in de buurt was.
,,Om op en van het terrein bij Kühne & Nagel (Jobshaven-Schiehaven) te komen, moest je daar langs de portiersloge, waar regelmatig controles werden gehouden”, vertelt Willem. ,,Maar dat was zeker niet overal zo. Het uitbetalen van de lonen (toen nog in loonzakjes) bij Kühne en Nagel gebeurde bij café Neeleman, het huidige café-restaurant Verhip aan de Lloydstraat. Het gebeurde regelmatig, dat moeder de vrouw dan minder geld in het loonzakje vond, dan dat er op de loonstrook stond. Oh ja, Huib Louwerens (90 jaar inmiddels), de vader van Marco Louwerens (directeurtje bij Talpa/VI-uitzendingen) was de baas over alle loodsen en haventerreinen bij Kühne & Nagel. Ik heb pas nog bij Verhip gezellig een biertje met hem gedronken.”
Toch terug naar Walking Football, maar eerst naar de veldvoetbalcarriére van Willem van der Meer, die ook begon bij Excelsior. ,,Als geboren en getogen Kralinger, ging iedereen die een beetje sportief was, daar voetballen. Ik woonde in de Waterloostraat. Na de junioren heb ik ook nog een tijdje bij de senioren op Woudestein gespeeld. Maar toen werd het steeds vaker wielrennen, met name bij de Nieuwelingen van de KNWU. Het was een drukbezette categorie, een klasse onder de amateurs. Maar geloof me, ook bij de Nieuwelingen werd er volop gekoerst, met de nodige valpartijen erbij.”
Met betrekking tot Walking Football: de regels luiden onder meer, dat je daarbij niet mag hardlopen. Dat doet Willem al jaren niet, dus wordt hij wat dat betreft nooit teruggefloten. Willem neemt wél, ook ongevraagd, alle aftrappen bij Walking Football: bij het begin van het partijtje, na ieder doelpunt én na de rust. Hij doet dat namens beide teams, omdat hij het als beste kan.. En vooraf bij de koffie, of achteraf tijdens het klaverjassen – waar hij steevast aan deelneemt – vooral sterke havenverhalen vertellen. Ook dat hij, ‘als er iets van de vorkheftruck afviel’ wel eens de andere kant opkeek. Een heilige was Willem nou ook weer niet.
Samengevat zou je over Willem van der Meer kunnen zeggen dat hij met één been op het voetbalveld en met het andere been (nog) in de Rotterdamse haven staat.
