Excelsiors huidige Walking Footballers Bertram Tabbernee en Ton Wickel (beiden 69) kennen elkaar al véél langer dan hun huidige voetbalsessies op de kunstgrasvelden van de amateurs op Woudestein. Op exact dezelfde bodem, maar dan 59 jaar (!) geleden, voetbalden ze al samen (toen nog op natuurgras) in de aspiranten. Dat werd vervolgd met twee jaar C, twee jaar B en twee jaar in de A’s, altijd als verdedigers in de hoogste elftallen.
Bertram en Ton zijn inmiddels járen woonachtig in respectievelijk Krimpen- en Capelle aan de(n) IJssel, maar de voetbalvrienden zijn elkaar nooit uit het oog verloren. Bertram is geboren en getogen Crooswijker, hij woonde daar in de Rusthoflaan. Ton komt van de Oudedijk in Kralingen. Als ‘pleintjesvoetballers’ kwamen ze samen terecht bij voetbalinstituut Excelsior. Toen je vroeger jong was, ging je ‘op voetbal’, zo was het nou eenmaal. Karate of pakweg motorcross waren ‘nicht im frage.’
Na de regionale jeugdcompetitie, stoomden Bertram en Ton door naar het eerste elftal. Bertrams eerste seizoen in de hoofdmacht was in de eredivisie, in 1972-1973. ‘Tabbie’ bleef ‘zijn’ Excelsior trouw tot 1980, om daarna één seizoen af te bouwen bij FC Vlaardingen. Het faillissement van de tweededivisionist betekende in 1981 het einde van zijn betaaldvoetbalperiode als semiprof.
Bertram daarover: ,,Onze eerste dochter is in 1981 geboren en ik werkte naast het voetbal alle jaren fulltime bij een aannemer in de petrochemische industrie, als werkvoorbereider en later in het (project)management. Dat ben ik tot mijn pensionering blijven doen.’’
Ton Wickel debuteerde het seizoen erna in het eerste elftal van Excelsior, om daarna (1974-’75) écht furore te maken. Als centrale verdediger maakte hij naast de geroutineerde Rinus Israel een geweldige jaargang mee. Eddy van de Roer was doelman en Bertram Tabbernee en Gerrit den Butter waren de al even moeilijk passeerbare vleugelverdedigers. Ook Frans van der Heide, all time topscorer Hans Bassant en Sjaak Roggeveen waren basisspelers.
‘Wickel de Bikkel’, schreef Het Vrije Volk-journalist Loet van Schellebeek destijds. Zijn prestaties leverden Ton Wickel (lees Excelsior) een transfersom van 200.000 gulden op, naar het grote Ajax. ,,Het bleek geen ideale situatie’’, verduidelijkt hij. ,,Hans Kraaij sr., die me als trainer/coach had aanbevolen, werd er al snel ontslagen. Zijn opvolger Rinus Michels wilde alleen met fullprofs werken en dat was ik nou eenmaal niet. Ik combineerde het profvoetbal met eerst mijn opleiding en latere baan als gymnastiekleraar.’’
Kortom, de stoere verdediger verruilde De Meer voor FC Utrecht, waar hij één seizoen bleef. In 1981 werd het FC Den Haag, waar hij zijn semiprofessionele voetbalcarrière op 28-jarige leeftijd na drie seizoenen beëindigde om fulltime voor de klas door te gaan.
Verhalen, plezier en sfeer
Natuurlijk hebben Bertram en Ton tal van verhalen over hun drie periodes (jeugd, eerste elftal en walking football) bij Excelsior. De gemeenschappelijke deler daarbij is het plezier en de gemoedelijke sfeer die ze door de jaren heen op en rond Woudestein hebben beleefd. Om te beginnen bij de jeugd, waarbij bekende trainers en leiders de revue passeerden, zoals Wim van Kilsdonk, Jaap Kouters, Gerard Weber, Dick van den Polder, Ben Peeters, Bob Janse en Thijs Libregts.
,,Oud-voorzitter Jaap Bontenbal waakte al vanaf de pupillen, als een soort beschermheer, over onze talentvolle lichting.’’ Medespeler in hun jeugdperiode was de talentvolle John Jacobs, de (hij was begin twintig) veel te vroeg overleden broer van Rob Jacobs. Een mooie anekdote van de voetbalvrienden is, dat ze tijdens een A-jeugdtoernooi in Karlruhe, West Ham United-vedette Bobby Moore in het stadscentrum tegen het lijf liepen. Bertram kocht ‘als een speer’ balpen en een kladblokje en de kersverse aanvoerder van de wereldkampioen voetbal (Engeland, 1966) zette met verve zijn handtekening.
Naast individuele kwaliteit leverden Bertram Tabbernee en Ton Wickel óók een forse portie gezamenlijke wilskracht. Bovendien hadden ze spelplezier, die drie seizoenen samen in het eerste. En dat niet voor ‘de grote bedragen van tegenwoordig.’ Samen ‘op stap gaan’ deden ze ook, naar de populaire Pipobar op de Eendrachtsweg en Je t’aime in de Witte de Withstraat, waar Bertram zijn nog steeds echtgenote Els ontmoette.
Maar het tweetal ging ook wel een biertje drinken in het centrum van Breda. Ton Wickel daarover: ,,Stonden we gezellig aan de bar, tot we door hadden dat het half twaalf was en we twintig minuten later de laatste trein naar Rotterdam nog moesten halen. Dan was het rennen door het stadspark daar, naar het NS-station. Altijd gehaald, gelukkig. Conditie hadden we destijds genoeg.’’
Koffie, koeken en klaverjassen
,,Dat is nu, met walking football als bijna 70-jarigen, wel anders’’, vertelt Bertram Tabbernee met een lach. ,,Ik tob al jaren met mijn rug, heb uitval in m’n linkerbeen en hobbel maar een beetje mee. Het is een hartstikke leuke groep en ik zou de woensdagochtenden op Woudestein écht niet meer willen missen.’’
De mix van een heuse postbode uit Ridderkerk (Fred van Stralen, alias Gerd Müller/Der Bomber), Bart Jacob van de Scheur, met z’n onpasseerbare schoenmaat 47 en zeg maar nog topfitte deelnemers en ex-profs, is om in te lijsten. ,,Dat Ton en ik na al die jaren weer verenigd zijn op het veld én in de kantine (bakkie koffie, potje kaarten) van de amateurs is natuurlijk ook geweldig’’, vertelt Bertram. ,,Eigenlijk is het net weer als bij de aspiranten, met Jaap Bontenbal als leider.’’
Bij de hoofdmacht van Excelsior staat Bertram en Ton het kampioenschap in de eerste divisie in 1974 nog helder voor de geest. Daartoe werd Vitesse op Woudestein (voor 10.000 toeschouwers) met 5-1 geklopt. Doelpuntenmakers: driemaal Hans Bassant en tweemaal Frans van der Heide. Om te besluiten met: ,,Bij de junioren werkten Ton en ik in de zomervakanties, als 12-/14-jarigen met medespelers als Leo Heij en Nol Braams junior, onder leiding van de opa van Jos en René van Eck op de achtervelden van Excelsior. Beetje schoffelen, randen steken etc. Daarbij waren een flesje limonade én een vrijkaartje voor de competitiewedstrijd Excelsior – Feyenoord de beloning.’’
