Sinds 1958 loopt Cock van Zanten al rond op Woudestein. Eerst als jeugdspeler, later als senior en daarna in vele functies. Op dit moment is hij voorzitter van Sportclub Excelsior, de amateurafdeling. En de laatste tijd voetbalt hij mee bij Walking Football. In de tijd dat hij bovengemiddeld uren en dagen doorbracht op Woudestein, moest hij dat thuis nog wel eens ‘uitleggen’. Hetgeen zijn vrouw Dicky ooit tot de uitspraak bracht: ‘Je kunt je bed net zo goed op Woudestein neerzetten.’
Maar dat werd daarna anders?
Absoluut. Dicky toonde meer en meer belangstelling voor mijn werk bij Excelsior en ging vaak mee. Op enig moment, toen ik zowel voorzitter als penningsmeester van de sportclub was, werd zij vice-penningmeester en deed zij veel werk voor mij en de club.
Tot haar gezondheid ging opspelen?
Ja, triest. Ze kreeg de slopende ziekte MS. Eerst met een stok mee naar Woudestein, toen achter een rollator en daarna per rolstoel. Tot het moment kwam dat zij dit nog maar kort volhield en ik haar na een paar uur weer naar huis moest brengen. Twee jaar geleden is ze helaas overleden.
Na je voetbaltijd ben je allerlei functies gaan vervullen bij Excelsior?
Ook al in mijn voetbaltijd. Na alle jeugdteams, met een korte onderbreking, speelde ik in het tweede (betaald voetbal) en daarna als spits in het derde, het eerste amateurelftal. Ik heb tot mijn 37e gevoetbald. Ondertussen werd ik jeugdleider en jeugdtrainer en kwam ik min of meer vanzelf in de juniorcommissie terecht. Dicky trouwens ook. Na de splitsing tussen betaald voetbal en amateurs, waarbij ik ook een rol vervulde, is het amateurbestuur gevormd. Daar ben ik nu al 22 jaar voorzitter van. Sinds 1970, toen ik begon met functies te vervullen, zijn we dus al ruim 50 jaar verder. En denk ik er wel eens aan wat minder hooi op mijn vork te gaan nemen.
In al die jaren is er natuurlijk veel veranderd?
Ja, vooral de mentaliteit van mensen. Zowel ouders als kinderen. Het gedrag van velen nu was in mijn begintijd ondenkbaar. De sportclub zelf is gelukkig grotendeels een hechte familieclub gebleven. Met zo’n kleine 800 leden en zo’n 70 vrijwilligers, met kleine vergoeding. Vandaag de dag is er een jaarbegroting van zo’n vier ton. Vroeger bijvoorbeeld had je één trainer voor alle jeugdelftallen, tegenwoordig heeft ieder team vaak een eigen trainer. Als we meer veldcapaciteit zouden hebben, konden we meer (jeugd)leden aantrekken. Daarnaast hebben we tegenwoordig vrouwenvoetbal en speelt ook de sportclub een rol bij al het mooie werk van de Excelsior Foundation, het sociale hart van de club.
Er zijn plannen voor een nieuw stadion, met ook gevolgen voor de sportclub?
Ja, ik vind dat een goed plan. Waarbij ik wel moet waken voor de positie van de sportclub. Veel vergaderen de afgelopen en komende tijd. Over een paar jaar zou met de bouw begonnen moeten worden. Voor ons betekent dit het nodige slopen en nieuw bouwen, velden half draaien e.d. Maar het belangrijkste is, we gaan niet van onze plek. Wij zijn en blijven een wijkgebonden, Kralingse voetbalclub.
En nu Walking Football?
Zeker in de tijd dat mijn vrouw alle aandacht verdiende, heb ik aan die mogelijkheid niet gedacht. De laatste tijd langzaam maar zeker wel. Sinds ik al die oude knarren hier iedere woensdagochtend bezig zie, ben ik enthousiast geworden. Het bevalt me enorm. Beetje conditiewerk, lekker partijtje, mekaar af en toe afzeiken. Dolletje hier, dolletje daar, slap ouwehoeren, koffie met koek vooraf, klaverjassen na afloop. Geweldig, Ik hoop het nog lang te kunnen doen.
