,,Excelsior is altijd een rode draad geweest in mijn leven’’, mijmert Ton Wickel (68). ,,Altijd als ik over de Maasboulevard rijd, kijk ik automatisch naar rechts. Die club laat mij nooit meer los. Ik ben hier als tienjarige begonnen met voetballen en nu loop ik er weer met de ouwetjes van Walking Football.’’
,,Mijn vader woonde in de Lusthofstraat tegenover Henk Zon en heeft nog met hem gevoetbald. In die tijd was heel Kralingen Excelsior-minded. Ik ben zelf geboren aan de Oudedijk en alle jongens waarmee ik op de pleintjes voetbalde, gingen naar Excelsior. Op mijn tiende mocht ik lid worden. We hadden een geweldige lichting. Zes, zeven jongens kregen een profcontract. Nog nooit vertoond. De trainers die we hadden, speelden daar een belangrijke rol in. Jaap Kouters, Gerard Weber, Thijs Libregts, Dick van den Polder. Dat zijn namen hoor. Mannen die alles voor de club overhadden.’’
Van deze lichting was Ton Wickel het meest succesvol. Hij veroverde 1973 een basisplek in het eerste elftal dat onder leiding stond van Ben Peeters. De Kralingers promoveerden naar de Eredivisie en daarin wisten zij zich het jaar erna te handhaven. Wickel vormde het verdedigingsduo met Rinus Israel. De Rotterdammer, die ook studeerde aan de Academie voor Lichamelijke Opvoeding in Den Haag, speelde zichzelf in de kijker bij Ajax dat hem voor 200.000 gulden kocht van Excelsior. ,,In die tijd een recordbedrag, zeker voor Excelsior. Maar voor Ajax was dat natuurlijk een schijntje.’’
Het avontuur in Amsterdam werd niet wat hij ervan had verwacht. Wickel speelde daarna voor FC Utrecht en FC Den Haag, voordat hij een punt zette achter zijn voetballoopbaan. Hij werkte nog jaren als gymnastiekleraar, maar verloor Excelsior nooit uit het oog. ,,Met Piet Wickel, een neef van mijn vader, ging ik jaren elke twee weken naar Excelsior. Ouwehoeren met mannen als Sjaak Roggeveen, Piet de Kramer, Henk Schouten toen hij nog leefde. Dat was altijd lachen, gieren, brullen.’’
Het was Piet de Kramer die hem benaderde voor Excelsior Walking Football. ,,Hij vroeg of ik zin had om mee te doen en uiteraard heb ik dat gedaan. Bij de eerste bijeenkomst waren er maar een stuk of zes mannen, maar dat is steeds verder uitgebreid. Nu hebben we een mannetje of achttien op de lijst, en er zit ook vrouw bij. Niet dat zij er elke week allemaal zijn. Wij zitten immers in een leeftijdscategorie waarop het soms wat fragieler is…’’
Wat Wickel vooral leuk vindt is dat echte Excelsiormannen zijn aangesloten, zoals Wim van der Meer, Cor Hulsbus, Cock van Zanten. ,,Zeker de helft van de groep heeft echt Excelsiorbloed. Heerlijk om verhalen op te halen. Het sociale aspect is ook erg belangrijk voor ons. Er zijn mannen die in een sociaal isolement zitten en het geweldig vinden om eruit te zijn. De groep is heel hecht geworden. Als iemand iets mankeert en dat in de groepsapp zet, komen er meteen allemaal berichtjes om diegene sterkte te wensen. Tijdens corona konden we tijdje niet voetballen, maar zaten we wel beurtelings met een klein clubje bij elkaar thuis te kaarten.’’
,,Ik ben redelijk fanatiek, dat heb ik ook gemerkt tijdens de wedstrijd die we speelden tegen het team van Capelle. ,,Ik heb soms de neiging om op een medespeler te gaan schelden, maar dat mag natuurlijk niet, haha. De bedoeling is dat je met elkaar een fijne woensdagmorgen hebt en dat is ook zo. Het is belangrijk dat je in beweging blijft en onder elkaar bent. Hardlopen mag niet, het heet niet voor niets Walking Football. Maar we hebben een postbode erbij, die gaat als een speer. Dus die overtreedt die regel steeds, haha.’’
Bijzonder ook is dat Wickel bij Walking Football weer samenspeelt met Bertram Tabbernee: ,,Wij hebben van ons tiende tot ongeveer 21 e samengespeeld bij Excelsior. We hebben alle hoogste jeugdelftallen doorlopen en kwamen in het eerste elftal. Nu zijn we samen weer actief bij Walking Football. Dat is toch bijzonder niet?’’
Dit artikel verscheen eerder in ons jaarverslag over 2021.
